می بینی؟! من هر سال بد موقع ترین زمان ممکن رو برای به دنیا اومدن انتخاب میکنم!
گویا خرداد همیشه شوم ترین ماه سال بوده
گاهی دوم
و گاهی بیست و دوم
گاهی از اول تا آخر
......
ای روزگار..
EXCLUSIVE
این یک متن سمبلیک فوق العاده خاص است!
با "احتیاط" بخوانید لطفا!
زنده باد
سرخ آبی
میدانی؟! این روزها برای قهرمان بودن یک رنگی کافی نیست. باید جمع نقیضین باشی. جمع سرخ و آبی!
اصلا گمانم دنیا بر اساس همین تضاد و تناقضات خلق شده. البته حقیر قصد فضولی (فزولی- فظولی؟!) در کار خالق خلّاق را نداردها ولی اینطور که به نظر میرسد اساس همه چیز همین تعارضات است. از خیر و شر، و عطوفت و خشونت گرفته تا قرمز و آبی و پرسپولیس و استقلال! (البته نویسنده با ذکر دو نام اخیر قصد توهین به بشریت را ندارد..)
غرض اینکه هیچکدام از عناصر مذکور به تنهایی جواب نمیدهد. یک جاهایی باید این پدیده های متضاد در قامت واحد، جلوه کنند! مثل رخت راه راه سرخ آبی که به تن آقا لیونل و رفقایش میبینی..
ناگفته نماند که حکمت عمودی بودن راه هایش که بی شک از قوۀ درک و فهم ما و شما فراتر است، این است که بگوید قرمز و آبی هیچکدام بر دیگری تقدم ندارند! در کنار هم است که معنا پیدا میکنند و ختم به خیر میشوند!
به کُنه مطلب رسیدی خبرم کن!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
نرسیدی؟!
عذر تقصیر!
حقیقتش دیگر قلمم نمیرود که بیش از این از اسرار پنهان مابین خودمان و بعضیها پرده برداری کنم!
شرمنده اخلاق ورزشی ات!
* از اینجا به بعدش خصوصی است! : " یادم میماند؛ که مِن بعد هیچ پیشنهاد زیرکانۀ بدون پیش شرطی را چشم بسته قبول نکنم. گرچه کار دل است دیگر.. چشم و گوش را صمٌّ بکم میکند!! بنا بر این ترجیحاً من بعد یادت بماند، پیشنهاد زیرکانۀ بدون پیش شرط مطرح نکنی لطفاً. دلیلش واضح است و مبرهن، و عواقبش مستقیماً دامنگیر شخص شما میشود!
قربان روی ماه و
قامت رعنا و
چشم شهلایت! "
گمان کنم قهر ده روزه ات به یک عمر ریاضت بدل شود حالا که لامپهای اتاقت را از بیخ کنده ای و قوت روزانه ات شده تکه ای نان خشک و پنیر زیره ، یکی دو لیوان آب و به قدرِ هزار هزار فریادِ نخراشیده سکوت
گمان کنم منتظری! منتظر یک معجزه که گره کور اخمهایت را باز کند و تو دوباره بشوی همان "کودک" شوخ و شنگ و مخترع مَنِش!
و البته گمان میکنم اگر این معجزه اندکی با تاخیر رخ دهد دیگر از ریخت و قیافه هم بیفتی.کور و کچل میشوی احتمالا و حلقه سیاهی دور چشمهایت و رنگ پریده و پوست ِ بر استخوان چسبیده...
نمیدانم این "در خودت فرورفتگی" را چه باید تفسیر کنم؟! صوفی مسلکی مدرن ، اعتصاب معترضانه، سوگ عاشقانه، جامعه گریزی، بازی کودکانه، اوتیسم و مازوخیسم و سادیسم یا هزارو یک اسم ایسم دار دیگر؟!
هر چه هست عجیب است و نامتعارف. و حقیقتش شدیدا دردناک، برای من که از نزدیک درگیر آنم و کسانی که از دور شاهد ما هستند.. و نمیدانم دردناک است یا لذت بخش برای تو که از آن، دیوار آواری ساخته ای و کنجش لانه کرده ای..؟
هر چه باشد طعم این روزهای نگاهت؛ عجیب؛ رِقّت انگیز شده و سازی که در آن تاریکی مطلق مینوازی؛ ناکوک و بدآهنگ است.
اگرچه هرچه بیشتر پیش بروی بارِ حقارتِ این "ابهتِ کاذب" سنگینتر میشود؛ اما هرگز نخواهم گفت بایست!هرگز نخواهم پرسید تا کجا؟
هرگز نخواهم خواست که تمامش کنی... چراکه تو برای ختم به خیر کردن هنوز کمی خامی... هنرت شروع بی سرانجام هاست. آنها که خراششان مثل جای میخ بر دیوار عمیق است و جبران ناپذیر.. تو حتی برای جبران مافات هم اندکی خامی هنوز... و روزگاری که در تاریکی و انزوای مطلق سپری شود هرگز تو را –و نه فقط تو که هیچ کس را- نخواهد پُخت.. نخواهد سوخت. آنچنان که تو ، این ده روز، روزگار ما شدی و ما را عمیقا سوختی...
دست مریزاد!
مدتی پیش جایی مطلبی از "آقا محمود" خواندم که عین واقعیت بود. و از آن قسم واقعیاتی که همه میدانیم و آنقدر میدانیم که...
بگذریم و آن واقعیت از زبان محمود:
" عجیب ترین خوی آدمی این است که میداند فعلی بد و آسیب رسان است اما آن را انجام میدهد. به کرات هم. هر آدمی دانسته و ندانسته، به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر میبرد و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود آدمی نسبت به خودش نیست."
* تعجب نکنید. هر محمودی که همان محمود نیست. این یکی محمود دولت آبادی بود در کتاب سلوکش..
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
لبخند عجولانه و نگاه تهی را از سر گذراند؛ غبار چهره را گرفت؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
نگاهش معصوم و لبخندش رها؛ گونه هایش گل انداخته؛ سرخ ِ سرخ؛ نبضش تند شد؛ قلبش به دیوار سینه کوبید؛ با اشک غبار چهره را گرفت؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
خیرهء نگاه ترسیده و لبخند محوش شد؛ محو و مردد؛ به خود لرزید؛ با دلهره غبار چهره را گرفت؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
نگاهش سرکش بود و لبخندش وحشی؛ بر چهره اش فریاد مهر شده بود؛ غبار چهره اش را زدود؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
چشم دوخت به نگاه خسته و لبخند مهربانش؛ ناهشیار لحظه ای به پا خاست به حرمت حضور؛ ازدحام خطوط افقی پیشانی قلبش را فشرد؛ غبار را از چهره سترد؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
نگاهش مغرور و لبخندش محتاط؛ تپش قلب غافلگیرش کرد؛ غبار چهره را گرفت؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست روبه روی قاب عکس؛ نگاهش کرد؛ عمیق؛
نگاه دزدیده اش مشتاق و لبخندش شرمناک؛ بی تاب شد؛ چشمانش داغ شد؛ با شتاب غبار چهره را پاک کرد؛ سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل خاطره...
نشست رو به روی آینه؛ به قاب خالی نگاه کرد؛ عمیق؛ از پشت شیشه های سیاه براق لبخندش چه سرد بود؛ مثل خاک؛ مثل نقطهء آخر خط
سلامٌ علیکم بما صبر تم!
در این گیرودار و شلوغی آمدم بگویم
خدایی ملت ایران خیلی با فهم وکمالات هستند! دیدند والده ما رفته سفر٬
مادر بالا سرمان نیست٬ گفتند برایمان جشن تولد بگیرند. آن هم اینجوری اش را. از نوع ملی-مملکتی!!
تاززززه... هماهنگ کردند که شبکه های سیما٬ روزشمار هم بزنند تنگ آرمشان که ملی بودنش همچین بیشتر به چشم بیاید!
حالا کجاش رو دیدی؟! ملت هم وطن هرشب برایمان بوق بوق راه می اندازند و "ای ولی ای ولی..." سر میدهند که بیا و ببین!
نمیدانم رنگ مورد علاقه ام را از کجا فهمیدند؟!
همشیره ها و اخویون هم محله ای همچین سبز پوش شده اند که نگو...
تاااازه ماکه اصلا خبر نداشتیم!
گویا این آقایان به افتخار ما
انتخابات را هم انداخته اند امروز که هیجان جشنمان بیشتر شود. البت نه از آن هیجانهای کاذب که باید با آب فراوان نوشید جهت دفع آنفارکتوس مابعدش......
از اینها که بگذریم٬ خبر رسید که یاهوی ناقلا هم تعطیل شدن سیصدوشصتش را یک ماه عقب انداخته... گفتند به خاطر گل روی ما..ما زیاد شکست نفسی کردیم اما فراوان اصرارکردند.. درکمال ناباوری
پذیرفتیم!
خلاصه اینکه امسال عجب شرمنده شدیم در اثر این الطاف مزیده!
دست شما دردنکند!
انشاالله شیرینی عروسی تک تکتان را بخوریم...! انشالله با نمره عالی فارغ التحصیل شوید... انشالله همه تان از بیکاری و الافی دربیایید که این قسم جنبشهای ملی برای جشن تولد راه انداختن از عواقب همان بیکاری است! انشالله همه با هم این اعتیاد لعنتی را ترک کنید..گفتم همه ها... حتی شما! انشالله مملکت همچین گلستان شود که... (اشاره میکنند اگر یک کلمه دیگر حرف بزنیم طوری فیلترمان کنند که نفهمیم از کجا خودیم!)
.
.
.
.
والسلام..
مینویسم و قابش میکنم تا از یاد نبرم که...
" بزرگترین هدیه٬ همانا تایید توست .
چیزی که میدانم هرگز شایسته اش نبوده ام.. و همواره بر من بخشیدی..."
سپاس گزارم
به رسم بندگان ِ"عاصی"
میخواستم با آب و قرآن و آینه بدرقه ت کنم نه با بغض و صدای مرتعش. میخواستم وقت رفتن٬ پیشونی ت رو ببوسم و آرزوهامو کنار گوشت زمزمه کنم. میخواستم آخرین نفری باشم که باهات خداحافظی میکنه.. مثل همیشه. مثل آخر ِ همه ی با هم بودنامون.
اما نشد..
امان از این نشدن های مکرر . . .
ّهمیشه فکرمیکردم چقدر ساده از رفتن حرف میزنی.. و اینکه اگه چند سال همدیگرو نبینیم٬ قدر همو بهتر میدونیم(!) یا اینکه قسمت اینه.. مجبوریم.. چشم رو هم بذاریم تموم میشه و برمیگردی و...
همیشه وقتی انقدر راحت از رفتن حرف میزدی٬ لال میشدم... و وقتی لبامو باز میکردم فقط یه جمله شنیده میشد: " یعنی واقعا میخوای بری؟؟ "
با خودم فکر میکردم اگه تو بری ٬ منم نمی مونم! اگه تو بری غرب٬ منم میرم شرق! یه جای دور. دور ِ دور.
فکر میکردم چطور میشه چند سال نبینمت؟! اصلا مگه میشه؟!
حالا فقط یه هفته نیستی. جای دوری هم نمیری. به قول خودت میری زیارت جدت.. پس چرا این خداحافظی تلفنی اینقدر سخت تموم شد؟ چرا همش میگفتی اگه برم و دیگه برنگ ...
چرا آبجی مریم؟ مریم سادات؟ کربلایی؟
الان کجایی؟!
.
.
امان از این نشدنهای مکرررر
.
.
پی نوشت: خودش چه بود که پی نوشتش چه باشد؟!!!
پارسال همین روزها بود که فکر میکردم دیگر آرزوهایم رو به تحقق اند..!! آرزوهای کودکانه ام. آرزوهایی که حالا شاید برایم مرده اند. بر باد رفته اند. دانشگاه مورد علاقه ام. رشته ی محبوبم. محیطی که قرار بود توش رشد کنم. اساتیدی که قرار بود ازشان چیز یاد بگیرم. چه ولعی داشتم برای آموختن. "چقدر بچه بودم. "
پارسال همین روزها بود که برای اولین بار سر کلاس استادی حاضر شدم و همان اولین جلسه چنان سیلی محکمی به گوشم نواخت! که هنوز جایش درد میکند.. بعد از گذشت دو ترم، یک سال٬ هنوز جایش داغ داغ است..
هیچ وقت فراموش نمیکنم... صدایش هنوز توی گوشم زنگ میزند وقتی خواست رمز موفقیت!! را بگوید ، گمانم میخواست درس زندگی بدهد! این بود: " همیشه سعی کنید از حماقت بغل دستی تون نهایت استفاده رو بکنید.." این تلخ ترین درسی(!) بود که تا بحال شنیده ام.. دردناک ترینش.. جایش هنوز بدجوری میسوزد..
حالا بعد از گذشت یک سال و دو ترم میبینم دانشجو هایی را که درسشان را خوب از بر کرده اند. آدمهایی که از حماقت بغل دستی هایشان تا حد ممکن "سوء استفاده" میکنند. آدمهایی که ...
دلم برای حقارت همین آدمها که از احساس زیرکی سرشارند و به زرنگی های کودکانه شان می بالند.. بدجوری می سوزد. کاش می توانستم خیره شوم توی چشم یکی شان و بهش بفهمانم کسی قصد دزدیدن سهم تو را ندارد.. این تویی که بیشتر از حقت می خواهی.. کاش می توانستم چشمهایش را جلوی آینه باز نگه دارم و بهش نشان دهم احمق کیست!
دلم برای خودم هم میسوزد. چقدر سادگی کردم.به بهانه های کوچک وبزرگ. دلم برای آرزوهای پرپر شده ام هم میسوزد که این روزها با چسب به هم چسباندمشان! دلم برای آن استاد!! هم سوخت. بیچاره برای موفقیتش هرچه داشت از حماقت بغل دستی هایش داشت.. نه خودش!
کلا به نظر میرسد آدم دل سوخته ای باشم!!!
به نامش