یک شاخه رز ...یک شعر ... یک لیوان چایی

تا نگاه میکنی وقت رفتن است ناگهان چقدر زود دیر میشود

یک شاخه رز ...یک شعر ... یک لیوان چایی

تا نگاه میکنی وقت رفتن است ناگهان چقدر زود دیر میشود

در ستایش چشمانش...

چشمانت را به من ندوز ...

      اخر این روزها قیچی را گم کرده ام...



*چرا فکر میکنی جز تو کسی را ندارم

          وقتی که چشمانت مال من است...

 

*خاکستری چشمانت

                      این روزها دیگر خاکستری نیست ....

بیشتر سیاه است انگار

راستش را بگو

     غم داری؟

*

چشمانت می دود پی ام بی هیچ خستگی

خسته میشوم اما من بی هیچ دوندگی


این بار هم مسابقه را تو میبری

                                  این دوی ماراتن همیشگی

                                       بایک بازنده همیشگی

*

چشمان سیاهت عمیق ترین ستایش ممکن از جهان است

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد