ناگه زیک قطره باران....

نومید هم مباش که مستان روزگار

ناگه زیک اشاره به منزل رسیده اند

خیلی دلم میخواد که به تک بیت بالا دل بسپرم ولی گاهی اوقات نا امید نشدن یا ناامید نبودن سخته...نه؟گاهی وقتا خستگی ...گاهی وقتا بیحوصلگی...گاهی وقتا هم اصلا از سر بی حسی...ادم دلش میخواد دایم این بیت رو زیر لبی زمزمه کنه...

خاک خواهی شد !

از رخ ایینه ها هم پاک خواهی شد

چون غباری گیج گم سر گشته در افلاک خاهی شد!

ولی راستش نمیذارم که اون حس بالیی زیاد توی دلم جا خوش کنه سعی مکنم به یه بهونه ای از خونه دلم جوابش کنم...مثلا بهونه از این قشنگ تر که همین الان که من دارم این متن رو تایپ مکنم بارون داره به شیشه اتاق مخوره ومن عجیب دلم هوای این رو کرده که برم زیر بارون و این شعر رو فریاد کنم

زندگی یعنی هیاهو

زندگی یعنی تکاپو

زندگی یعنی شب وروز

 روز نو اندیشه ای نو

          یا زندگی اصلا همین باران...

با باران خاک جان یافته است

                                    تو چرا سنگ شدی؟

                                    تو چرا اینهمه دلتنگ شدی؟

                                       باز کن پنجره ها را

                              وحالیا معجزه باران را

                                                                  باور کن....