چشمانت را به من ندوز ...
اخر این روزها قیچی را گم کرده ام...
*چرا فکر میکنی جز تو کسی را ندارم
وقتی که چشمانت مال من است...
*خاکستری چشمانت
این روزها دیگر خاکستری نیست ....
بیشتر سیاه است انگار
راستش را بگو
غم داری؟
*
چشمانت می دود پی ام بی هیچ خستگی
خسته میشوم اما من بی هیچ دوندگی
این بار هم مسابقه را تو میبری
این دوی ماراتن همیشگی
بایک بازنده همیشگی
*
چشمان سیاهت عمیق ترین ستایش ممکن از جهان است
یادت می اید این شعر دوران های نه چندان دوررا
باز باران با ترانه
با گهرهای فراوان
میخورد بر بام خانه...
ومن فکر میکنم کدام بام ؟
وقتی فاصله ام با اسمان ۴ بلوک سیمانی است
پس خوش به سعادت همسایه طبقه چهار
این روز ها باران تنها میهمان بام اوست
وسهم ما تنهاشیشه
خیس پنجره است...
شیشه پنجره را باران شست از دل من
اما چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
اریک فروم روانشناس امریکایی میگوید:
عشق نوظهور میگویددوستت دارم چون به تو نیازمندم
اما عشق بالغ میگویدبه تونیازمندم چون دوستت دارم
جان درایدن هم میگه:
رنجهای عشق بسیار شیرین تر از شادیهای دیگر است....
ولی از تمام اینه گذشته من با این جمله احساس بهتری دارم
جایی که جان روسکین میگه:
زمانی که عشق ومهارت کنار هم قرار میگیرند ان زمان حاصل کارشان
تماشایی است
به نظرم من عاشق شدن خیلی قشنگ و عالیه یه حس بیان نشدنی ...ولی عاشق ماندن و عشق رو به معنای واقعی اش حفظ کردن به نظر خیلی سخت تره واین نمایشنامه نویس راست گفته که مهارت هم در کناش لازمه هرچند که ممکنه اون رو از حس و حال طبیعی خودش دور میکنه ولی به هر حال هر چیزی مهارتی میخواد حتی عشق...شاید به همین خاطر ه که ادم ها این روز ها خیلی زودو خیلی زیاد عاشق میشن ولی خیلی کم عاشق میمونن واقعا...
مهدی خوابیده یه دو سه ساعتی هست فکر کنم تو مرز پادشاه شیشم و هفتم باشه ولی من خوابم نبرد امشب از اون شباست که بی خوابی زده سرم اخه خیلی فکر دارم تو سرم فکرای عجیب غریب راستش دلم از مهدی یه کم گرفته هر چند اگر بخوام تعارف رو بذارم کنار باید بگم که خیلی گرفته ...اخه این زندگی مشترک یه موقعهایی خیلی دوست داره بیفته روی دنده لج و حالت رو بگیره ..گاهی فکر میکنم از زندگی مشترکسخت تر هم مگه هست ؟توقعاتی که هیچ وقت پاسخی نمیگیرند ....لحظه هایی که میگذرند بدون اینکه به تو فرصت بدن به خودت فکر کنی...و ادمی به اسم شریک زندگیت که باید خوب شناخته باشی و بشناسیش تا بفهمی اصلا چی میگه ...و حالا فرض کنید این شریک زندگی ادم خسته ای هم باشه که هر شب دیدار با بالشتش رو بیشتر از دیدار همسرش دوست داشته باشه و البته تقصیری هم نداشته باشه چون از صبح انقدر دویده که دیگر نای ایستادن هم نداره...هرچند که میدونم دارم تند میرم ولی واقعا کلافه میشم از این وضعیت یه موقعهایی...راستی روزمرگی رو هم که دیگه به نظر میرسه چاشنی هر روزه زندگی ماست هم بهش اضافه کنید .... خلاصه این شد که فکر پیشنهاد یه مسافرت افتاد به سرم میخواستم جهت تنوع و رفع خستگی کاری کرده باشم... این رو امشب به مهدی گفتم میدونستم که خودش هم احتیاج داره ولی قبول نکرد وگفت متاسفانه خیلی کار داره ...ومن برا هزارمین بار گفتم پس کی خودمون؟ این که شد همش کارپس کی جوونیمون ؟اینهمه کار و پول در اوردن رو کی میخوایم ازش استفاده کنیم یه موقع که چشمامون رو باز کنیم و ببینیم پیرشدیم و دیگر دل و دماغی برامون نمونده وثمره یک عمر کار کردن رو باید خرج دوا و درمون امراض پیری بکنیم؟چرا دم ذنیا روفدای اینده ای که ازش بیخبریم بکنیم حال و اینده رو باید با هم داشت نه اینکه یکی رو فدای دیگری کرد
....راستش این یکی از بحث های همیشگی ماست که هیچ وقت هم نتیجه ای نداره وهر کسی از دید گاه خودش موضوع رو نگاه میکنه خلاصه هرچند اگر این اختلافها نباشه زندگی خیلی بی مزه میشه به قول مادربزر گها نمک زندگیه ...ولی خب یه موقع هایی هم این نمک تصفیه نشده است وممکن به هزار جای ادم اسیب بزنه قبول ندارید؟
*
یه نموره تلخ نوشتم خیلی دلم میخواد که موقعهایی که دلگیر میشم یادم بیفته لحظه های شیرینی رو هم که داشتم ولی باور کنید سخته
به
نام او
چند وقتی ننوشتم زیرا که نوشتن را بهانه ای باید ...
الان فکر میکنم بهونش پیدا شده...اون موقعها که دانشگاه میرفتم و درسم هنوز تموم نشده بود با خودم میگفتم وای خدا یعنی میشه زودتر تموم بشه میشه من راحت بشینم گوشه خونه مثل زنای دیگه پا مو بندازم رو پام و تلویزیون ببینم ...اخه اون موقعها من تازه ازدواج کرده بودم به نظر م داشتم شاخ غول رو میشکستم که هم درس می خوندم و هم مثلا خونه داری میکردم...در نتیجه دوست داشتم که تموم بشه و من به قول خودم خلاص بشم ...اون موقع ها که این حرفها رو میزدم و هی غر میزدم و هی نق میزدم مامانم همیشه می خندید و میگفت نه تو الان نمیفهمی صبر کن ۴سال دیگه حالت رو میپرسم ....حالا ۴ سال گذشته ومن مثل زنای دیگه پامو میندازم رو پامو تلویزیون میبینم...ولی وسط تلویزیون دیدنم گاهی وقتها یه حس عجیبی که شما اسمشو بذا رین بغض میاد سراغم بعد با خودم فکر میکنم یعنی همین رو می خواستی واقعا !!! بعدش مگم نه و اون وقت دلم برای تموم اون تحقیق کردنها و درس خوندن ها و شب امتحانای لعنتی اصلا برای اول مهر و شروع همه چیز یه دفعه تنگ میشه ....
این اولین مهر بدون دغدغه درس ومدرسه اول هاش خیلی عالی گذشت برام ولی هر چقدر که میگذره لبخند مامانم بیشتر برام معنی پیدا میکنه....باورتون میشه گاهی اوقات میخوام فریاد بزنم که خسته شدم از این روز مرگی بی سر انجام...ازاین شستن و پختن های هر روزه ...جارو کشیدن و لیست خرید نوشتن های هفتگی...ازاین همه تکرار ......
*حالا دارم فکر میکنم به پیشنهاد مهدی شوهرم برای ادامه این راه نیمه تموم ...درس رو میگم....شاید این ماه شروع کردم امیدوارم فرصتی باشه برای جبران اونهمه غر غر